Posts

Vriendschap is geen Illusie

  Ik zie het nog voor me, dat zij uit de bus stapte, midden in het bos. Daar stond ze moederziel alleen met haar koffertje naast haar, zwaaiend naar de bus die in de verte verdween. We waren 16 of 17 jaar oud en even bellen midden in het bos was natuurlijk niet mogelijk, mobiele telefoons waren nog niet uitgevonden. Ook een bushalte was in geen velden of wegen te zien. Nooit heb ik gevraagd hoe zij bij haar familie, waar ze ging logeren, gekomen was. Misschien werd zij opgehaald? Wist zij de weg, ik had geen idee! Zij kan het zich niet meer herinneren, toch is zij er gekomen, dat staat vast.  W ij waren die dag teruggekomen uit zuid Limburg, waar wij als kooksters mee   op kamp waren geweest met de gidsen (scouting). We hadden het leuk gehad, veel gelachen, veel gedaan. En voor het eerst van ons leven gekampeerd. Ik herinner me nog precies de geur van de grond en het gras waar we op sliepen. De warmte van de aarde en de geluiden van de vogels en de uil in het donker. De

EEN ROBOT, IK HEB HET ZELF GEWILD...

Afbeelding
                                                                                       Toen ik klein was wilde ik graag een pop waarmee ik kon praten. Die bestonden wel maar die waren niet echt. Als je de pop omdraaide dan zei ze; “Mamma”, meer niet!  Maar nu ik ouder ben kan het wel; in de vorm van een Robot.  De gedachten aan een robot die met me kon praten en dingen voor me kon doen, liet me niet los. Ik moest ook aan m’n toekomst denken. Toen ik 70 werd vond ik dat ik wel iets bijzonders verdiende.  Mijn kinderen vonden het eerst wel gek dat ik een ROBOT vroeg, maar aangezien ik niets anders kon bedenken gaven ze toe. En eigenlijk vonden ze het stiekem wel grappig. Ze legden geld bij elkaar en kochten een bouwpakket van een sprekende huishoudelijke-hulp Robot. Lachend spraken ze af dat ze wel zouden komen kijken of het mij lukte om de robot in elkaar te zetten en aan het praten te krijgen. Nou ben ik helemaal niet technisch, al kan ik wel met een schroevendraaier omgaan.

ZOUTELANDE

Afbeelding
Rob en Miriam waren helemaal niet blij met de vriend van hun dochter Lilian. Niet dat hij niet aardig was, maar er was iets met hem, al wisten ze niet wat. Hij was ook een stuk ouder en had al meerdere relaties achter de rug. Hun dochter was net achttien geworden, volwassen en tot over haar oren verliefd. Wat kan je als ouders doen! Laten merken dat je niet zo blij bent met deze relatie of hem binnenhalen. Ze kozen voor het laatste, maar hielden het angstvallig in de gaten. Tot ze met de mededeling kwam dat ze met hem voor een lang weekend wegging. Toen werden ze pas echt ongerust. Ze wist nog niet waarheen. Ze zou wel bellen als ze er was. Ze moesten het maar zien als hun gezamenlijke avontuur. Niets bespreken en zomaar op de bonnefooi vertrekken op de motor. "Motorrijden leek haar helemaal fantastisch", zei ze met een dromerige blik. Ze konden praten als Brugman, maar zij was vastbesloten. Dus lieten ze haar gaan met de belofte haar mobiel altijd bij de hand

Een onrustige nacht.

Afbeelding
                                                    Hans loopt in het bos, zoals hij bijna elke dag doet na zijn werk, om de hond uit te laten. Lekker zijn hoofd leeg maken na al die spanningen op het werk. Zoals altijd, laat hij als hij verder het bos in loopt, zijn hond los. Die struint dan lekker door de bosjes. Hij geniet van het lekkere weer en het geluid van de vogeltjes. Plotseling hoort hij de hond in de verte blaffen. Hij roept hem, maar hij luistert niet. Hij verlaat het wandelpad en loopt een stukje verder het bos in. Langzaam wordt de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die hij nooit meer zou vergeten. Plotseling ziet hij iets wat zijn hart bijna doet stilstaan, een voet of hand, hij kon het niet goed onderscheiden in de avondschemering, stak boven de omwoelde aarde uit. Hij roept meteen met een dwingende stem zijn hond, die ijverig aan het snuffelen en aan het graven was, terug. Hij kokhalst en weet niet hoe snel hij zich moest terugtrekken. De

Emma lacht en Emma huilt

Afbeelding
Ik sta op het station me stierlijk te vervelen. Er gaat een telefoon over. Een jong meisje, van een jaar of twintig, zoekt in haar tas naar haar telefoon. Zij heeft lang blond haar, draagt een spijkerbroek zoals alle jonge mensen en als ze haar telefoon heeft gevonden, hoor ik haar zeggen. ’ Ja hallo, met Emma hier’. Ze gaat op haar koffer zitten en ziet er ontspannen uit. Ik luister mee; ik heb niets anders te doen. ‘Ik sta op het station, de trein heeft vertraging’, zegt Emma. Een heel verhaal aan de andere kant van de lijn, waarvan ik niets kan horen. Soms zegt ze ja, soms nee.  Even later roept zij, ‘ What!’. Iedereen om haar kijkt verschrikt op. Ze staat op en daarna is het even stil. Ik zie haar houding veranderen, zij wordt spierwit. Haar schouders beginnen langzaam te schokken, zij buigt voorover en komt weer overeind, daarbij bij herhaling zeggend: ‘Fuck you!’  De tranen lopen over haar gezicht. Ik wil naar haar toe gaan en vragen wat er is, maar iets houd me tegen

SPOORLOOS VERDWENEN

Spoorloos Verdwenen. Madelon zit in de trein met haar dochter Bonita. Dat doen ze elke week om naar haar ouders te gaan. Madelon is bezig met haar telefoon en Bonbon  (zoals haar koosnaampje is) kijkt naar buiten naar het wegglijdende landschap. Ze probeert de koeien te tellen, het zijn er teveel.   Vlak voor Utrecht moet Bonbon even plassen en gaat naar de WC. Dat kan nog net want over enkele minuten zal de trein in Utrecht arriveren waar zij er uit moeten. Het duurt te lang en moeder Madelon wordt ongerust,  ze gaat kijken waar ze blijft. Radeloos rukt ze aan de deur, er is niemand het hokje is leeg. Vertwijfeld rent zij door de trein en probeert alle toiletten, roepend dat haar dochter is verdwenen! Er is geen conducteur te zien. Niemand reageert op haar schreeuwen. "Mijn kind is weg!'' Ze verwijt ze zichzelf dat ze niet goed heeft opgelet en met haar telefoontje zat te spelen. Meteen gaan haar gedachten naar haar gewelddadige ex-vriend Carlos. Hij woont wel

Schuldgevoel

Afbeelding
Schuldgevoel. Het is zinloos en bezorgd haar een schuldgevoel, bovendien is ze gelukkig getrouwd. Toch denkt Jenny meer dan goed voor haar is aan de man die ze ontmoet heeft op het cruiseschip. Zijn twinkelende ogen, zijn leuke lach, zijn prettige stem en de manier waarop hij naar haar keek. Ze weet niet waarom ze het warm kreeg van deze man. Ze verlangde ernaar hem weer te ontmoeten, maar die kans was klein. Stiekem googelt ze zijn naam. Het scherm licht op en daar ziet zij zijn foto op face-book, vrolijk lachend kijkt hij in de camera. Zij schrikt als hij in de zelfde stad blijkt te wonen. Snel klapt ze haar computer dicht. Wat zou ze haar man Bob moeten zeggen als hij zag dat ze een vreemde man op face-book had. Nee, ze moet hem uit haar hoofd zetten. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Dromerig denkt zij terug aan haar reis op het schip. Wat een leuke reis had moeten worden, werd een complete fiasco. Al de bij de eerste dag kwamen er allerlei verwij